o‘zini urdi. Testlardan birini olib, sinov qildi. U kutdi… yuragi bo‘g‘ziga kelib qolgandek edi.

Ikkita chiziq.

U chuqur nafas oldi.

“Yo‘q… bo’lishi mumkin emas”, — dedi o‘ziga. Yana boshqasini oldi. Keyin yana birini. Har safar natija bir xil edi.

Ikkita chiziq. Aniq, tiniq. Shubhasiz.

Sofiya testlarni stolga tizib qo‘ydi. Yetti xil firma — yettitasida ham bir xil natija. U oyog‘i qaltirab, o’tirib qoldi
— Homiladorman… — deb pichirladi u o‘ziga. — Kimniki?.. Kimniki bo‘lishi mumkin?

Unga bu savolning javobi ko‘p vaqt talab etmadi. Samir bilan har safar ehtiyotkorlik qilinardi. Himoya vositalarisiz biror marta bo‘lmagan. Faqat Roman… u bilan har tun ichki bir ishonchda, ehtiros kuchida hech qanday to‘siqsiz, tabiiy ravishda bo‘lishgan, har safar hech qanday o’ylamasdan amiga oqib tushadigan issiq spermalarni xis qilgani yodiga tushdi/

— Bu bola… Romaniki…

U titrab ketdi. Qo‘lida telefon. Unda faqat bitta ism — "Roman".

Qo‘ng‘iroq tugmasini bosdi. Telefon uzun-uzun jiringladi, so‘ng oxiri Romanning tinch ovozi eshitildi:

— Hozir bandman, keyinroq gaplashamiz… — va aloqa uzildi.

Sofiya uzoq tikilib turdi. Nafasi siqilar, yuragi og‘rirdi. U asta yozdi.

> “Men homiladorman.”
Xabar jo‘natildi.
U ekran o‘chdi.
U hayoti ham shunday bir lahzaga o‘chgandek edi.

Hammomdagi pol hali ham nam edi. Qadoqlari ochilgan, sinovdan o‘tgan homiladorlik testlari hammomdagi topcha ustida sochilib yotar, g‘ijimlangan qadoqlar hammom polida yotardi. Biri — ikki chiziq. Ikkinchisi — ikki chiziq. Har bir test o‘sha ayanchli haqiqatni qayta va qayta yuziga urardi: Sofiya homilador edi.

U, tebranayotgan yuragini bosishga urinar, biroq har bir urinish — bo‘g‘ziga kelgan hissiy bosimga aylanib, ko‘zlarida jimjimador yoshlarga yo‘l ochardi.

Eshik ochildi.

Mira kirib keldi. U ko‘zini o‘sha testlarga qadadi. O‘sha lahzada yelkasidagi barcha og‘irlik tushgandek, lekin yuzida g‘azab emas — sovuq, muvozanatli ohang bor edi.

— Bu... rostmi? — dedi Mira sekin, ammo silliq ovozda. — Kimdan?

Sofiya jim. Nafasi yengil silkinar, lablari qaltirardi.

Roman ham eshikda paydo bo‘ldi. Testlar, Miraning savoli va Sofiyaning jimligi — barchasi ortiq yashirish mumkin emasligini bildirardi. Ayniqsa Roman uchun. Chunki u va Sofiya allaqachon bu haqda tortishgan edi. Sofiya “men nima qilishni bilmayman” degandi. U esa... faqat bolani oldiramiz u bizga kerak emas-degan so’zlarni aytgandi xolos.

Shu bois, Roman shu payt Miraning savolidan so‘ng o‘zicha o‘yladi: "Barchasi ochildi..."

— Kimdan, Sofiya? — deb yana so‘radi Mira. Bu safar biroz qat’iyroq.

Sofiya ko‘zini yerga tikdi. Javob bermadi. Lekin yurak urishi kuchaygandi. So‘ng sekin ko‘zini ko‘tardi, faqat Romanga qarab, labini qimirlatdi:

— Samirdan...
Bu so‘z shu qadar sust, ammo og‘ir chiqdiki, Roman ichida nimadir chilparchin bo‘ldi. "U barchasini aytadi," deb o‘ylagan edi.
Samir bu haqda hali hech narsa bilmasdi. Ammo Mira qatiulik bilan:
— Demak Samirdan, a?

U chuqur nafas oldi. So‘ng shunchaki qat’iyat bilan dedi:

— Uni bu yerga chaqir.

Sofiya darrov qarshilik ko‘rsatdi:

— Yo‘q, kerak emas. U hozir...

— Men aytdim — chaqir. Bu masala o‘z-o‘zidan bitmaydi.

Sofiya yutindi. Vaziyatdan chiqib bo‘lmasdi. U mayus holda xonasiga yurdi. Eshikni yopdi. Ko‘zguga qaradi. Nafasi biroz o‘nggach, telefonini oldi. Samirni tanlab, “qong‘iroq” tugmasini bosdi.

Ekranda “Aloqa ketmoqda...” degan yozuv. So‘ng Samirning xursand, beg‘am ovozi eshitildi:

— Salom, malikam! Qanday yuribsiz?

Sofiya indamadi. Samir ohangidagi iliqlik unga og‘ir botdi. Shunchaki “salom” demadi. Nafasi og‘irlashdi.

— Sofia? Nima bo‘ldi? Ovozing... g‘alati chiqayapti.

— Samir... — dedi Sofiya, ko‘zlari xira tortgancha. — Men... homiladorman.

Samir jim bo‘lib qoldi.
Uzoq jimlikdan so‘ng faqat bitta so‘z:
— Qanday qilib?..
Sofiya shoshmasdan, sekin, ammo ishonarli ohangda javob berdi:
— Har safar himoyalangandik, bilaman. Lekin himoya vositalari ham 100% emas, Samir. Hamma narsa bo‘lishi mumkin.

Samir yutindi. Ovozida aralash hislar: hayrat, hadik, shubha, ammo....
— Men... nimadir deyishimni ham bilmayman.
— Onam testlarni ko‘rib qoldi. Barchasini bildi va seni bu yerga chaqiryapti.
— Men... hozir boraman.
— Yaxshi.

---

Samir belgilangan vaqtga kechikmay keldi. Uning yuzi sal rangi uchgan, ammo o‘zini bosishga harakat qilardi. Uy ichida sukut. Mira mehmonxonadagi katta stolda o‘tirgan, yonida Roman. Sofiya esa deraza yonida, noaniq nigoh bilan pastga qarar edi.

— Kiring, o‘tiring, — dedi Mira salomdan so‘ng.

Samir stulga cho‘kdi. Jimlik.

Mira birinchi bo‘lib so‘z boshladi:

— Samir, men bugun barchasini bildim. Va bu vaziyatda jim qolish, hech narsa qilmaslik — bu nomardlik.

Samir to‘g‘rildi. Ko‘zini Sofiyadan uzmasdan dedi:
— Men mas’uliyatdan qochmayman. Ha... bola meniki, men uni qabul qilaman. Chunki men... men Sofiyani sevaman.
U cho‘ntagiga qo‘l soldi. Kichik qora qutichani chiqardi. Barchaning oldida ochdi. Unda nafis, yorqin uzuk yaltirardi.
— Men bu uzukni ancha oldin olishga qaror qilgandim. Sofiyaning qo’lini so‘rash uchun yuragimda tayyorgarlik bor edi. Bugun... shunchaki bu kun keldi. Men... ruxsatingiz bilan, uni qolin so‘ramoqchiman.

U Sofiyaga qaradi. Uzukni yaqinlashtirdi.
Sofiya og‘ir nafas oldi. Nigohi asta Roman tomon siljidi. Roman unga tikilgan, lekin hech qanday reaksiya yo‘q. U ichki bo‘ronini tashqariga chiqarmay, toshdek qotib o‘tirardi.

"Bu bola meniki. U esa....."

Sofiya jim turdi. Nafas oldi. Va uzukni asta oldi.

Roman esa ko‘zini yumdi.

"Sevgim barbod bo‘ldi," deb o‘yladi u. "U meni tanlamadi. U menga, sevgimga emas — mendan qasdini olish uchun uzukni oldi..."

Jimjitlikda uzoq ohangsizlik... endi hech kim bu tun qanday tugashini bilmasdi.

Soxta Baxt Pardasi

Uzuk barmog‘ida, tabassum esa labida. Samirning qo‘llarini ushlagancha, Sofiya mehmonxonaning yoritilgan muhitida o‘tirardi. Ular unashtirilganidan so‘ng, qarindoshlar bilan qisqa uchrashuv, kechki ziyofat, suratlardagi kulgu — bularning bari tashqi tomondan ideal sahna edi. Ammo Sofiya o‘zi uchun bu “ideal”ni ich-ichidan inkor qilayotgandi.
Samir bilan yolg‘iz qolishganda, u nihoyat yuragidagi savollarni tilga chiqardi.
— Samir, bir narsani aytishim kerak... men bu to‘yga tayyorman deb aytdim, lekin bir masalada ichimda ikkilanib yuribman, — dedi Sofiya, qarshisida turgan yigitning ko‘zlariga tikilmay.

Samir bosh irg‘adi, jilmaydi: — Tabiiy. Yaxshi ko‘rgan odamlar har doim o‘ylaydi.

— Gap to‘y emas. Gap din haqida, — dedi Sofiya sekin, uzukni barmoqlarida aylantirib. — Men o‘zimni dinga yaqin his qilmayman. Aniqrog‘i... men o‘zimni ateist deb bilaman. Bolaligimda ham ishonmaganman. Faqat onam uchun xoch taqaman, cherkovga boraman. U menga qarab faxrlanadi, men esa ichimdan... o‘zimni yolg‘onchi deb his qilaman.

Samir chuqur nafas oldi. U kutmagandi, ammo hayratdan ko‘ra yengillik bilan javob berdi: — Bu meni qo‘rqitmaydi, Sofiya. Men ham ateistman.