4-qism “ Ortga yo’l yo’q!”
Disclaimer:
Hikoya erotic-romantic janrda yaratilgan bo‘lib, siz o‘rganib qolgan darhol boshlanadigan sekslar va hikoyachilarning o‘zi ham ishonolmaydigan voqealardan yiroq. Bu hikoya faqat hirsni qondirish uchun emas, balki chuqur hissiyotlar, munosabatlar va hayotiy kechinmalar orqali o‘ziga xos tajriba taqdim etadi. Agar siz prosta kayf qilishi xoxlasez, ushbu hikoyani o‘qimaganingiz ma’qul.
1-qism library/index.php?id=251278

2-qism library/index.php?id=251282

3-qism library/index.php?id=251286



Tong hali to‘liq yorishmagandi. Oshxonadan choy dami yoki pechning ovozi emas, faqat devordagi soatning sekin urishi eshitilardi. Bu sokinlik ichida Sayyora uyg‘ondi. Bir necha soniya u shiftga qarab yotdi. Yuragi, garchi hozirgina uyg‘ongan bo‘lsa ham, nimagadir betinim urar, go‘yo bugun hayotida nimadir o‘zgarishini sezgandek chinqirar edi. So‘ng asta o‘rnidan turdi, qadamlarini iloji boricha yengil tashlab hamomga yo‘l oldi.
Dush ostida ilik suv tanasini silab oqayotganida, ko‘zlarini yumdi. Tasavvurida Azamatning qo‘llari paydo bo‘ldi — kecha kechqurun yuborgan “Sen juda go‘zalsan” degan so‘zlari hali ham qalbida tebranardi. Sochiq bilan ehtiyotkorlik bilan qurindi. Keyin go‘yoki bir marosimga hozirlanayotgandek, sekin harakatlar bilan xonaga kirdi. Shiftdagi sovuq chiroq nuri ostida shkafni ochdi. Ichkarida, orqa javonda, hali ochilmagan qizil ichki kiyimlar qutisi bor edi — ularni aslida Iskandar uchun olgan, lekin biror marta ham kiyishga sabab topolmagan edi.
U qutini oldi, ochdi va ichidagi ipakday mayin, xirsni qo‘zg‘ovchi ichki kiyimlarni ko‘rib, o‘zida qizg‘in kulgi uyg‘otdi.

— "Hech bo‘lmasa bugun kimnidur xursan qilansan" — dedi pichirlab, kiyimni badaniga kiya boshlarkan.
Atir javonchasi yoniga bordi. Eng oxirgi qator — kichkina, ammo kuchli feromonli atir. Hidi jozibali, chiroq ostida yumshoq qizg‘ish tusda porlardi. Bu atirni ham Iskandar uchun olgan, lekin undan hech qanday iliqlik ko‘rmagani uchun ishlatmagan edi.
Bugun... u atirni yelkasiga, bo‘ynining orqasiga, ko‘kraklari orasiga eng nozik harakatlar bilan purkadi. Hidi atrofga to‘lib, go‘yo xonani ham hissiy uyg‘otishga undayotgandek edi.
Ko‘zgu qarshisida biroz turdi. O‘zini ko‘zdan kechirdi. Qizil, ochiq, jozibali... lekin hamon ko‘zlarida nimadir pok, beg‘ubor. Bugun u o‘zining boshqa bir qirrasini uyg‘otdi.
Pastga tushayotgan paytda Iskandar allaqachon eshikni ochib chiqib ketayotgan edi.
— "Men bugun onamnikiga boraman, balkim yotib qolarman," — dedi Sayyora, ohangida odatiy beparvolik.
Iskandar faqat boshini qimirlatdi. Orqasiga o‘girilib ham qaramadi.
Eshik yopildi. Sayyora esa deraza oldida bir lahza to‘xtadi. Yuragi hali ham urardi — bu safar xavotir emasdi, bu... kutish edi.
Va u yurdi. Azamat tomon. Sevgi, ehtiros, va o‘zini yangi tan olish sari.
---
Qahvaxonadan sal narida, orqa ko‘chadagi kengroq yo‘l bo‘yida oq rangli, tim qora oynali “Malibu” avtomobil to‘xtab turardi. Uning saloni ichida Azamat o‘tirar, rulni bir qo‘li bilan tutgan, ikkinchi qo‘li esa telefonini ushlab, bir necha bor Telegramni ochib-yopar edi.
Sayyorani ko‘rgan zahoti, yuragi shiddat bilan ura boshladi.
U avtomobilga yaqinlashdi. Oyoqlaridagi baland poshnali poyabzal har bir qadamda ohangli tovush chiqarardi. Eshikni ochib o‘tirganida, Azamat hushini yo‘qotayozdi — Sayyora bugun butunlay boshqacha edi. Nafaqat tashqi ko‘rinishi, balki nigohi ham... unsiz ehtiros bilan to‘lgan edi.

— "Salom," — dedi Sayyora, sekin jilmayib.

Azamat unga tikildi, ko‘zlarini uning boynidagi mayin terisiga, lablarining chetidagi nozik qirraga qaratdi.

— "Sen bugun... bu dunyoda , faqat men uchun yaratilgandeksan."

Sayyora kuldi, ko‘zlari kulgidan emas, ichki titroqdan porlayotgandi.

— "Qayerga ketamiz?"

Azamat mashinani harakatga keltirar ekan, jilmaydi:

— "Sen kutmagan joyga. Osmonga yaqin, odamlar olomonsiz... faqat sen, men, va tabiat." – deya Sayyoraning oyoqlariga qaradi va: - sen faqat bu poshnalarda qiynalib qolmasan bo’ldi! Deya kulib qo’ydi.
Sayyora yon oynadan tashqariga qaradi. Quyosh endi-endi ko‘tarilmoqda, shahar sekin uyg‘onmoqda edi.

Yo‘l bo‘ylab musiqa fonida hazillar, teginishlar boshlanib ketdi. Azamat mashinani toqqa tomon burdi.

— "Siz meni o‘g‘irlab ketmoqchimisiz?"

— "Yo‘q, men seni dunyodan o‘g‘irlab, menga tegishli qilmoqchiman."

Sayyora uning soniga ohangsiz tegdi. Faqat barmog‘i. Kiyim ustidan. Ammo bu teginish Azamatning butun tanasini titratib yubordi.

— "Meni... agar meni o’g’irlab ketsangiz ancha qimmatga tushib ketasiz" — dedi Sayyora, ohangida ehtirosli noziklik bilan jilmaydi.
Azamat yelkasini silkitdi:
— "Qimmatga? Sen uchun qancha bo’lsa to’lashga tayyorman."
Ular yo‘l bo‘ylab gohida to‘xtab rasmlarga tushishar, bir-birlarini quchoqlab, issiq nafaslar bilan silab, yurak urishlarini tinglashardi. Atrofdagi odamlar ularni ko‘rsa, yangi oila bo‘lgan yosh juftlik deb o‘ylashi turgan gap edi.

Mashina nihoyat tog‘ etagiga yaqinlashdi. Azamat mashinani to‘xtatdi, va yana jilmayib qaradi:

— "Kichik bir sarguzashtga tayyormisan?"

Sayyora ko‘zlarini qisib jilmaydi:

— "Agar kanatkaga chiqishimni xoxlayotgan bo’lsangiz hech qachon!" yana qiqirlab kulib qo’ydi.
Azamat qo‘lini cho‘zdi, Sayyoraning nozik barmoqlarini tutdi, va ular mashinani orqada qoldirib, tog‘ bag‘riga, o‘sha sirli, ehtirosli sayr tomon yurib ketishdi...
---
Kanat stansiyasiga yetib kelishganda, Sayyora mashinadan tushdi va hayrat aralash biroz bezovtalanib atrofga qaradi. Tog‘ etagidan osmonga qarab harakatlanayotgan kichik o’rindiqli — ikki kishilik kanatlar ko‘kka eltardi. Har birida bir juft odam, tinch, huzurbaxsh ko‘rinishlar.
Ammo Sayyora birdan to‘xtab qoldi. Ko‘zlaridagi ehtirosli porlash o‘rnini xavotir egalladi.

— "Men... aytdimku men kanatga chiqmayman, balandlikdan qo’rqaman."

Azamat qo‘lini uning beliga qo‘ydi, iliq ohangda so‘zladi:

— "Men sen bilanman. Qo‘rqma. Sen faqat menga ishongin."

Ular o’rindiqqa o‘tirishgach, xavfsizlik ilgaklari taqildi. Kichik silkiniqdan so‘ng, asta yuqoriga harakatlana boshladi.

Sayyora qattiq Azamatning qo‘lidan ushlab oldi. Yuragi dukurlab urar, lablari titrardi.

— "Siz meni ajalimdan oldin o’ldirmoqchimisiz?," — dedi u, ko‘zlarini yumgan holda.

Azamat unga tikildi, ovozi mayin, ammo yuragidagi to‘lqin katta edi:

— "Jinnivoyim sendan avval men o’laman."
Kanat tepaga chiqishda, pastda shovqin to‘xtagan, faqat shamolning xumor ovozi va yurak urishlari eshitilardi. Sayyora boshi bilan Azamatning yelkasiga suyanib, ko‘zlarini ochdi. Atrofda faqat osmon, tog‘lar va ular.

— "Menga qarang," — dedi u past ovozda. "Yuragim xozir qinidan chiqb ketadigandek."

Azamat unga yuzlanib, lablaridan yengil o‘pdi. Bu o‘pish oddiy emas edi — unda “siz meniki bo‘lishga rozimisiz?” degan savol bor edi. Sayyoraning javobi esa o‘sha o‘pishga berilgan titroq nafas va ohangsiz “ha” edi.

Kanat teparoqda bir oz silkinar, Sayyora cho‘chib ketgandek bo‘lib, Azamatning qo’llarini yanada qattiqroq