ushlab oldi. Uning tizzasidagi harorat Sayyoraning tanasini qizdirdi. Azamat qo‘lini uning soniga qo‘ydi — sekin, asrab, ehtiyotkorlik bilan.

— "Seni xoxlayapman... hozir, shu yerda," — deb pichirladi u.
Sayyora ko‘zlarini yumdi. O‘zida kuch topib, Azamatning yuzini siladi. Ularning lablari yana bir-biriga tegdi — bu safar sekin, chuqur, ehtirosli.
Kanat asta titroq bilan yuqoruga ko’tarilar edi. Bu lahzalar butun umrda yodda qoladigan ehtiros bilan to‘la edi.
---

Kanatdan tushgach, odamlar atrofdagi soya-salqin joylarda aylanar, suratga tushar, tog‘ havosidan nafas olar edi. Faqat Azamat bilan Sayyora tepaga qarab yurishda davom etishdi. Yo‘l qiyin emas edi, ammo balandlik sayin havo tozaroq, ko‘ngil esa yengilroq tuyulardi.

Sayyora biroz charchagandek to‘xtadi. Poshnali oyoq kiyimda yurish unga juda qiyin bo’layotgandi.

— “Jonim, bu taraflarga borish xavfli emasmi?"

Azamat jilmaydi.

— "Men bor joy xavfsiz. Faqat sen bo‘lsang bas."

U uni qo‘lidan tutib, g‘ayritabiiy yumshoqlik bilan tepaga yetakladi. Teparoqda, daraxtzorlar orasida kichik yalanglik bor edi. Quyosh nurlari daraxt shoxlari orasidan tushar, qushlarning ovozi, shamolning shitirlashi — bu yerda dunyo to‘xtagandek edi.

Azamat yelkasidagi sumkasidan bir parcha matoni chiqarib, yerga yoydi. So‘ng Sayyorani asta, har doimgidek ishonchli va mehr bilan o‘z tizzasiga o‘tqazdi.

— "Mana... sen faqat menikisan," — deb pichirladi, barmoqlari bilan Sayyoraning yuzini silab.
Sayyora asta yonboshlab tizzasida o‘tirarkan, Azamatning qo‘llari belidan yuqoriga harakatlana boshladi. Lablarini uning bo‘yniga bosdi, tepasiga, qulog‘iga pichirladi:
— "Sening har bir nafasi... har bir qaltirashing — menga atalgan."
Sayyora lablarini qiyinchilik bilan ochdi.
— "Jonim...."
Ularning og‘ushlari kuchaydi. Azamat Sayyoraning ko‘ylagini asta yecha boshladi, ko’ylak ortiga yashiringan qizil rangli joziba tovlanardi. Ko‘kraklarining mayin uchlari ichkiyim orasidan bilinib turardi. Azamat ularni lablari bilan ohista tishlab, barmoqlari bilan silab ezdi. Sayyora ingrab, orqaga egildi — tanasida yongan olov endi ichidan chiqib, ko‘zlariga, nafasi va barmoqlariga o‘tardi.
Azamat Sayyoraning sonlaridan pastga tushdi, qip qizil to’rli mayin ipakdan tikilgan tursigini asta pastga tortdi. U hali bir necha lahza to‘xtab, uni tomosha qildi — tananing chiroyiga, tabiiy go‘zallikka mahliyo bo‘lib.

— "Sen... menikisan."
Sayyora boshini silkidi.
— "Men siznikiman…."
Azamat uni asta yerga yotqazib, shirin bo’salar bilan sonlaridan o’pib yuqorilay boshladi, miyyasida faqat bir narsa ikki nafis sonlar orasidagi lazzat makoniga qaratilgan va umrida xech qachon qilmagan ishini qilish fikri aylanardi. Qaynoq bo’salar son usti ichida aylanib lazzat makoniga yaqinlashardi, avval barmoqlari bilan, so‘ng lablari bilan uninh lazzat makoniga yetib keldi. Tili bilan suvlana boshlagan bu go’zallikni sekin tepadan pastga erkalay boshladi. Sayyora bezovta ohangda ingradi, qaltiradi — bu unga notanish, ammo shunchalik xohlagan tuyg‘ular edi. Tanasidagi har bir nuqta Azamatning qo‘llari orqali uyg‘onayotgandi.
— "Sen qiz bolamisan?"
Sayyora ko‘zlarini yumdi, ammo javob bermadi.
Azamat sonlarni ikki tarafga kengroq o’chib asbobni qo’li bilan bir ikki ishqalab qattiqlashganiga ishinch xosil qilgach, til bilan qilgan ishini asbobi orqali davom ettirdi. Tuklardan tozalangan nafis ifor kelib turgan lazzat makonida asbobni tepadan pastga harakatlantirib uni yanada extiroslanishini tomosha qildi. sekin harakatlanib, asbob asaldonga kirishga urindi, ammo... hech qanday qarshilik yo‘q edi. U bir lahza to‘xtadi, ko‘zlarida hayrat aralash tushunmovchilik paydo bo‘ldi. Shunchaki bir necha daqiqa unga tikilib qoldi. So‘ng esa harakatni davom ettirdi.
Oxista ikki son bir biriga urilar tor asaldonga qisilib kirayotgan asbobning harakati Azamatga ham Sayyoraga ham o’zgacha lazzat bag’ishlar edi. Dastlab sekin boshlangan harkatlar tezlashib sonlar bir biriga urilib chars chars degan tovushlar chiqa boshladi. Sayyora – immm oxxxxx immmmmm mmmm – ingrashlar oxista – joniiiiiim, immm jonimmmm, tobora kuchayib, nafaslar uyg‘unlashib, ehtiros cho‘qqisiga chiqdi. Azamat jadalroq harakat qilar, Sayyora esa har zarbada yuragi bilan, tanasi bilan uni his qilardi. Azamatning bo’shanishini va asbobnini chiqarib olmoqchiligini xis qilgan Sayyora o‘zini tutolmadi, oyoqlari bilan Azamatning belidan mahkam quchdi — va o’zga qattiqroq tortdi.
— "immmmmm jonimmmmmm immmmmm," — dedi Sayyora, ohangida armon, muhabbat va orzu yashirin edi.
Xolsizlanib o’zni Sayyoraning ustiga tashladi va oxista bir ikki bo’salardan so’ng uning yon tarafiga yotdi. U lazzat aralash asbobiga qaradi, ammo unda bir tomchi ham qon tomchisi ko’rinmas endi. Azamat biroz sukutda yotdi. Nafasi sekinlashar, tanasi xuddi bo‘shab tushgandek edi. Ko‘zlarini ochib Sayyoraning yuziga qaradi — u yerda ko‘z yoshlar bilan aralash shodlik, muhabbat, taslimlik mujassam edi.

U og‘iz juftmoqchi edi.

Ammo Sayyora Azamat nima demoqchiligini bilib turardi va undan oldin so‘z boshladi:

— "Siz hozir meni buzuq qiz deb o‘ylayotgandirsiz. Bokira emasligimni ko‘rib, sizni aldadim deb o‘ylayotgandirsiz. Lekin men sizni sevib qoldim."
Azamat og‘zini ochmoqchi bo‘ldi, lekin Sayyora davom etdi...
---
Tog‘ bag‘rida yotgan bu ikki tan — endi nafaqat jismonan, balki ruhiy jihatdan ham ochilgan edi. Shamol yengil shitirlab o‘tardi, quyosh esa yelkalari ustidan yumshoq nur sochardi. Sayyora Azamatning bag‘rida yotar, ammo yuragida og‘ir tosh yotgandek edi.

U asta o‘rnidan ko‘tarildi, yarim yalang‘och holatda cho‘qqilar sari qaradi, so‘ng chuqur nafas olib, past ovozda, lekin aniq so‘z bilan dedi:

— "Men sizni aldagandim… meni oilam bor."

Azamat bir zum qotib qoldi. Uning nigohi Sayyoraga tikildi — chuqur, ishonchsiz, hayrat bilan to‘la.

U bir og‘iz so‘z aytmoqchi edi, ammo Sayyora uning lablariga qarab, so‘zida davom etdi:
— "Ismim ham aslida Dilnoza emas… Sayyora. Yoshim esa hali 19dan endi o‘tgan. Endigina 18ga to’lganimda oilam mendan so’ramasdan, boy yaxshi yashaysan ishi uy joyi mashinasi bor, qiyinchilik ko’rmaysan deb o’zmdan 12 yosh katta insonga uzatishdi, ha ular aytgandek pul boylik kam ko’stsiz hayotim bor, ammo bularning o’zi yetarli bo’la olmas ekan, ayol kishiga mehr etibor sevgi kerak bo’lar ekan."

Azamat qimirlamadi. Faqat yuragi urayotgan edi — ichida bir dunyo savollar.

— "Dastlab… hammasi chiroyli edi. Toydan keyin erim erkalardi, iltifot ko‘rsatardi, hatto muhabbatga ham o‘xshardi. Men ham harakat qilardim. Ammo vaqt o‘tib… u mendan sovidi. Muhabbat yo‘qoldi. So‘nggi yilda men faqat devor bilan yashagandek bo‘ldim."

Sayyoraning ovozida titroq bor edi. Ammo ko‘zlari — qat’iy edi.

— "Sababi aniq — men farzand ko‘ra olmayapman. Shifokorlar hech narsa demayapti, lekin u buni meniki deb hisoblaydi."
U chuqur nafas oldi, lablari titradi, ammo davom etdi:
— "Instagramda esa… o‘zimni baxtli ko‘rsatishga urindim. Hech bo‘lmasa o‘sha yerda bir oz kulishni,