bir oz yashashni istadim. Va… sizni uchratdim. Siz — iliqlik bo‘ldingiz. Umrda ilk marta yuragim uyg‘ondi."
Azamat hali ham jim edi. U faqat ko‘zlari bilan uni quchardi.
— "Siz bilan bo‘lgan har bir lahza — bu men uchun haqiqiy hayot. Men siz uchun barchasiga tayyorman. Lekin sizdan hech narsa kutmayman. Faqat siz bergan bu mehr… bu iliq muhabbat… shu menga kifoya."
Bir lahza sukunat cho‘kdi. Qushlarning sadosi, uzoqdagi shamol shovqini, yurak urishlari...
Azamat o‘zini orqaga tashladi, osmon sari boqdi. So‘ng, asta Sayyoraga tikilib, chuqur, og‘ir nafas bilan gap boshladi:
— "Men… jim bo‘ldim, chunki seni yo‘qotishdan qo‘rqdim. Sen menga yolg‘on gapirding, lekin qalbing rost edi. Buni ko‘rdim, eshitdim… va his qildim."
U Sayyoraning yuzini ohista tutdi, barmoqlari bilan uning yonoqlarini siladi:
— "Men seni sevaman. Va seni hech qachon tashlab ketmayman."

Sayyora bir zum qarab turdi… so‘ng yuzini Azamatning bag‘riga yashirdi. Ko‘z yoshlar jimjimador emasdi, ularni hech kim ko‘rmasdi… lekin ular toza edi. To‘g‘rilikdan, qabuldan, sevgi va taslimlikdan oqqan ko‘z yoshlar edi.
Shu daqiqalarda, ular orasida hech qanday sir, hech qanday niqob qolmadi. Faqat ikki yurak – chindan bir-birini topgan, sinovlardan o‘tgan, va baribir bir-birini tanlagan.
--
Quyosh yelkalari ustida o‘ynardi. Daraxt shoxlari orasidan nur sirg‘an, shamol mayin parda singari atrofni o‘rab olgan edi. Yalanglikda bitta gilamcha, ikki yurak, va bitta tan: yana bir-birini his qilishga chanqagan tanalar.

Sayyora Azamatning ustida yotar, uning ko‘ksiga quloq tutgancha yurak urishini eshitardi. Har bir urish – “sen meniki” deb jaranglayotganday. So‘ng u asta boshini ko‘tardi, lablarini Azamatning lablariga sekin tegizdi, ammo bu safar o‘pish chuqurroq, jazmliroq edi.

— “Men seni istayapman. Yana...” — pichirladi u, va o‘z harakati bilan Azamatni hushidan ayirdi.

Azamat endi uning oyoqlari orasiga kirmoqchi bo’lgan edi, Sayyora uni ko’ksidan bosib yotqazdi. Sayyora asta tizzalari ustiga o‘tirib, Azamatning ustiga chiqb janga tayyor torgan asbobni nozib barmoqlari bilan ushlab o’zining lazzat makoniga kirishiga yordamlashib asta o’tirdi va huddi videolarda ko’rgandek o’zni biroz ortga tashlab sonlari va belini bir ritimda harakatlana boshladi, uning harakatkaruga mos ravishda jozibali dirkillab turgan ko’kraklari ham harakatlanar va Azamatni o’ziga tortar endi. U o‘z tanasini nafaqat berar, balki boshqarmoqda edi. Sho‘x jilmayish bilan pastga qarab, yelkasini orqaga tashlab, ko‘kraklarini Azamatning yuziga yaqinlashtirdi. Azamat lablarini ularning tepasiga bosar, har nafas bilan uni yutgudek his qilardi.
Sayyora esa ustida egilib, har zarbada boshini chayqardi. Uning sochlari yelkasidan sirg‘alar, quyosh nuri ularning orasidan o‘tib, butun sahnaga tilla tus bag‘ishlardi.

Azamat uning belini mahkam ushladi, ammo Sayyora o‘zini bo‘ysunishga emas, erkinlikka bag‘ishlagan edi. U yelkalarini yengil qimirlatib, pastga egildi va Azamatning qulog‘iga pichirladi:

— “Sizni har tomonim bilan his qilmoqchiman…”

So‘ng, Azamatning ustidan tushib asbobni qo’llari bilan ushlab erkalab ishqalay boshladi. Bir ikki harkatdan so’ng noz karashma bilan Azamatga qaradi, Azamat u nima qilmoqchiligini tushindi. Sochlarini bir tarafga tashlab sekin qaynoq asbobga yaqinlashdi, va oxista lablarini tekkazdi. Bu ishni u umrida qilmagan endi, to’ydan keyn Iskandar bir ikki shu ishga bilinear bilinmas ishora qilganda jirkanib u bilan urishib qolgandi. Ammo xozir hech qanday jirkanish hissi yo’q endi. Faqat birgina shu ish bilan sevgilisiga ro’xat berish istagi bor edi. Lablari bilan sekin o’pa boshladi, videolarda ko’rgani bo’yicha takrorlashga harakat qilardi, asbobdan kelayotgan galati xid unga yoqmayotgan bo’lsada, unga etibor bermasdan bir necha bo’salardan so’ng tili bilan pastdan yalab tepaga chiqib boshini oxista lablari orasiga oldi, ammo bu ishni avval qilmagani uchun biroz o’qchib ketdi. Azamat buni ko’rib uni to’xtatmoqchi bo’ldi, ammo Sayyora harakatdan to’xtamasdan. Sekin sekin ko’proq og’zi ichiga asbobni kirita boshladi. Qo’l va og’iz harakatlari bilan og’ziga olar, bu ishda tajribasiz bo’lgani uchun o’zi sezmagan ko’yi tishlari asbobga qattiq botar, bu Azamatga yoqmasada jimgina uni zavq bilan kuzatar, qo’li bilan uni boshidan ushlab beixtiyor pastga bosardi. Sekinlik bilan bo’lsada qilinayotgan harakatlar Azamatni lazzat onlariga yaqinlashtirardi, va u Sayyoraning boshidan qattiq ushlab pastga bos. Sayyor sekin bolayotgan hakatlar Azamatning oxista boshidan boshidan lazzatlanardi, ammo to’satdan qo’llar qattiq pasga bosilganidan xech nimani tushimay qoldi, va og’zi va tomog’iga urilgan issiq spermadan nima bo’layotganini tushindi, ammo bu darajada bo’lishini kutmagandi, boshi tortib olmoqchi bo’ldi ammo qattiq bosib turgan qo’llardan chiqib keta olmadi, noiloj spermalar oxirigacha chiqmaguncha bu qo’llar uni qo’yib yubormasligini tushindi. Azamat bo’shanib bo’lgach qo’llari boshashdi. Sayyora tezlik bilan boshini chetga olib tuflay boshladi, ammo bir qancha tomchilar sho’xlik qilib uning tomog’idan oshqozoni tomon yo’l olgandi. Sayyora o’zidan jirkanib ketdi, ammo Azamatning yuzidangi roxat quvonchni ko’rib, unga hech nima deya olmadi.
— “Sen meniki bo‘lding,” — deb pichirladi Azamat. Sayyora esa unga tik boqdi:
— “Men allaqachon siznikiman......”
Va nihoyat, ularga hech narsa qolmadi — na masofa, na vaqt, na ortda qolgan og‘riqlar.

Faqat ehtiros, mehr va to‘kis uyg‘unlik.
Sayyora Azamatning bag‘riga bosh qo‘ygancha yotar, yuragi hali hanuz notekis urardi. Na charchoq, na to‘yinish – faqat yurakdagi g‘alati yengillik va beto‘xtov issiqlik.

Azamat qo‘li bilan uning orqasini ohista silardi. Sochlari bilagiga tushib yotar, tanasi har teginishda yana tebranib ketardi. Sayyora qimirlamadi. Faqat nafas oldi – sekin, chuqur, to‘lib.

So‘ng u lablari bilan Azamatning yelkasini o‘pdi, chuqur nafas olib, yonoqlarini ko‘ksiga bosdi.

— “Meni yana xohlayapsizmi?” — deb pichirladi.
Azamat kuldi, ammo javob bermadi. Faqat tanasi bilan javob qaytardi — u ko‘zlarini yumib, Sayyoraning sonlariga silkinib yaqinlashdi.
Sayyora asta yonbosh holatdan orqasi bilan unga yuzlanib, yotgan holatda tizzalarini bukdi. Uning bel chizig‘i quyosh nuri ostida silliq harakat qilar, tanasi esa quvonchli kutish ichida titrardi.
Azamat orqasidan suyanib, qo‘llari bilan uning belini quchdi. U harakat qilishdan oldin, bo‘ynini, yelkalarini, orqa chizig‘ini lablari bilan silab chiqdi. Har bir o‘pish – va’daga o‘xshar edi: “Sen menikisan.”
Sayyora ko‘zlarini yumdi. Uning barmoqlari gilamchani chimdirgandek ushlab, yuragini tiyishga urinardi. Ammo bu safar tanasi bo‘ysunmas edi.
Azamat orqadan sekin asbobini asaldonga kirgiza boshladi, Sayyora ingrab yubordi — bu safar ovoz balandroq edi. U tizzalarini kengroq yoydi, orqasini egdi, Azamat esa har zarbada uni yanada chuqurroq his qilardi.

— “Sen...” — dedi u past ovozda, har bir zarbada so‘zini davom ettirib, — “...men uchun butun dunyosan.”

Sayyora orqaga